Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Απόπειρες (1)

Λαιμαργία

            ‘Έτρεχε, λέει, σα πανέμορφη, λιπόσαρκη μανεκέν στους δρόμους της Φλωρεντίας. Έτρεχε και σταματούσε σα να την έβγαζε κάποιος φωτογραφία. Έτσι τα μαύρα μαλλιά κυμάτιζαν σχεδόν σε οριζόντια και σε παράλληλη με το έδαφος ευθεία και ανά τακτά διαστήματα ακινητοποιούνταν στον αέρα. Το κόκκινο βελούδινο φόρεμα κυμάτιζε κι αυτό, και όταν πάγωνε, ήταν αδύνατο πια να καταλάβεις το σχέδιό του, ωστόσο έμοιαζε εντυπωσιακό. Ξαφνικά, λέει, η κίνηση, πολλά υποσχόμενη τώρα, ξεκίνησε για τα καλά. Τότε προστέθηκε στην εικόνα ένας άντρας με μαύρο κοστούμι. Έτρεχε, λέει, ξωπίσω της, πίσω από το εντυπωσιακό κόκκινο φόρεμα και τα μακριά μαύρα μαλλιά, και αφού δρασκέλισαν πολλές φορές τα λαβυρινθώδη σοκάκια της πόλης, ο άντρας πρόφτασε τη γυναίκα σε μία από τις καμάρες του Πόντε Βέκιο. Και τότε η εικόνα έστειλε τον παρατηρητή ακριβώς απέναντί τους. Η γυναικεία φιγούρα παραδόθηκε με πάθος στην αγκαλιά του άντρα και, ενώ τα πρόσωπά τους ενώθηκαν κάπου στα χείλια, χάσανε ξαφνικά το χρώμα τους. Το κόκκινο και το μαύρο ήταν τώρα απλές σκιές.’

            Ξύπνησε. Άνοιξε τα μάτια της αργά και αδιάφορα. Ο ήλιος είχε μπει από τις γρίλιες του παραθύρου φωτίζοντας ελάχιστα το σκοτεινό δωμάτιο, φανερώνοντας ταυτόχρονα τόνους σκόνης να κινούνται άτακτα στο χώρο. Σε λίγο ένα τροφαντό χέρι ξεπρόβαλλε από τα βαριά σκεπάσματα και πάτησε το διακόπτη που φώτισε καλύτερα το χώρο. Ήταν ένα απεριποίητο δωμάτιο, σχεδιασμένο σε τόνους σκούρου καφέ· το κάδρο με το κεντημένο λουλούδι, πάνω από το κεφαλάρι, το χαλί που μόλις φαινόταν από τα χθεσινά αποφάγια και μία τηλεόραση μπροστά από το κρεβάτι.
            Το τροφαντό χέρι έκανε άλλη μία κίνηση. Προσπάθησε και τελικά κατάφερε με μεγάλη δυσκολία να σηκώσει το πάπλωμα πάνω από το ογκώδες σώμα. Τώρα έπρεπε να σηκωθεί και να ξεκινήσει τη μέρα του, παρόλο που, όπως πάντα το ρολόι είχε δείξει 12. Σαν ανδρείκελο κινήθηκε νωχελικά προς την κουζίνα, άνοιξε το ψυγείο και ξεκίνησε έτσι τη μέρα του.

            Όρθια μπροστά στη μαγική συσκευή που κρατούσε για χάρη της φρέσκα τα λαχταριστά εδέσματα, κατέτρωγε μία - μία τις λιχουδιές τούτου του συνηθισμένου μεσημεριανού πρωινού και σκεφτόταν τι θα κάνει σήμερα. Έπρεπε να πάει στη δουλειά,  στην αγγαρεία τούτη που επέλεξε για δουλειά, που την βοηθούσε κατά κάποιον τρόπο να εκπληρώσει τις ανάγκες της. Να ντυθεί και να ετοιμάσει το κολατσιό της και να γυρίσει αμέσως σπίτι για να μην χάσει το ρομάντζο των 9. Θα ετοίμαζε μάλιστα ένα σνακ για την περίσταση. Ύστερα ήταν και αυτή η μεταμεσονύχτια ταινία που ήθελε οπωσδήποτε να παρακολουθήσει. «Ευτυχώς που έχω βρει αυτή τη δουλειά» σκέφτηκε «και μπορώ να κάνω αυτά που θέλω». Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη σκέψη της και το τροφαντό της χέρι, σαν από δική του θέληση, έκλεισε, γεμάτο ενέργεια και δύναμη τώρα, το ψυγείο.

            Στις 2 ακριβώς άνοιξε η μεγάλη πόρτα του τηλεφωνικού κέντρου. Με βαριά βήματα που έβρισκαν εμπόδιο το ένα στο άλλο, κινήθηκε προς το γραφείο της. Τα βλέμματα στην αίθουσα σηκώθηκαν και κοίταξαν με απέχθεια. Για άλλη μια φορά χαλούσε η αισθητική τους μπροστά σε τούτον τον ασυνάρτητο μπόγο που έκανε την πορεία προς τη θέση του να μοιάζει υπερατλαντικό ταξίδι. Εκείνη το κατάλαβε, αλλά δεν την ένοιαζε πια. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να ολοκληρώσει τη βάρδια της και να γυρίσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε στην τηλεόρασή της· στο ρομάντζο των 9. Όταν τελικά έφτασε στη θέση της , συγκέντρωσε την τηλεφωνική συσκευή και τα έγγραφά της σε μια γωνία και άπλωσε μπροστά της το πλούσιο κολατσιό που σίγουρα θα χρειαζόταν σε λίγο. Τα βλέμματα ήταν ακόμη καρφωμένα πάνω της και δεν στράφηκαν στα δικά τους έγγραφα παρά μόνο όταν εκείνη έκανε το πρώτο τηλεφώνημα, καθώς μάταια προσπαθούσε να χωρέσει τα χοντρά της δαχτυλάκια στα νούμερα του καντράν…

            Η λήξη της βάρδιας πλησίαζε. Έξω είχε βραδιάσει και έριχνε ψιλόβροχο. Οι υπάλληλοι σηκώθηκαν και κατευθύνθηκαν γρήγορα προς την έξοδο. Έφευγε πάντα τελευταία, άλλωστε ποτέ δεν μπορούσε να τους προλάβει. Στάθηκε ύστερα στο πεζοδρόμιο χωρίς ομπρέλα και κάλεσε ταξί. Λίγο πριν τις 9 βρέθηκε αλαφιασμένη μπροστά στην εξώπορτα και σχεδόν κατάφερε να τρέξει και να βάλει το κλειδί όταν ακούστηκε πίσω της μια αντρική φωνή.
-  Μπορείτε να με βοηθήσετε; ρώτησε επιτακτικά.
-  Παρακαλώ; απόρησε εκείνη.
- Μπορείτε να με βοηθήσετε; Χρειάζομαι οπωσδήποτε τη βοήθειά σας. Φαίνεστε καλός άνθρωπος.
-  Πως μπορώ να σας βοηθήσω; είπε και σκέφτηκε συνάμα πως είχαν περάσει τουλάχιστον τρεις μήνες από τότε που αντάλλαξε παραπάνω από δυο κουβέντες με άνθρωπο.
-  Χρειάζομαι χρήματα, όσα μπορείτε να μου δώσετε. Και ένα πιάτο φαί, έχω μέρες να βάλω κάτι στο στομάχι μου...είπε και αυτός και κάθισε απελπισμένος στα σκαλοπάτια της εξώπορτας.
            Η αλήθεια ήταν πως ο άντρας φαινόταν τρομερά εξαντλημένος, πως κοιμόταν στο δρόμο και πως είχε ανάγκη από φαγητό. Πίσω από το σκούρο του πρόσωπο φαινόταν η ηλικία του. Δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 30 – 35. Εκείνη τον φαντάστηκε καθαρό και λίγο πολιτισμένο, με πλυμένα ρούχα και μιαν ωραία κορμοστασιά. Όμορφος ήτανε.
-  Λυπάμαι, βιάζομαι πολύ.
-  Σας παρακαλώ! είπε τώρα ακόμα πιο επιτακτικά ο άντρας.
-  Περάστε, ένα πιάτο φαγητό και θα φύγετε αμέσως!
-  Αμέσως! επανέλαβε εκείνος με χαρά.

            Τον είχε απέναντί της κάμποσα λεπτά να καταβροχθίζει τις λιχουδιές της. Μπόρεσε έτσι να σκεφτεί το πώς έφτασε σε αυτήν την κατάσταση, την ιστορία που τον οδήγησε στην εξαθλίωση: Ήταν σίγουρα λίγα τα χρόνια που βρισκόταν στον δρόμο. Φαίνεται πως είχε μια τεράστια επαγγελματική αποτυχία…όχι – όχι! Ήταν σίγουρα ερωτική απογοήτευση. Την αγάπησε μικρός και εκείνη μόλις είχε ενηλικιωθεί. Μόνο που δεν μπορούσε να την αποκαταστήσει άμεσα. Η κοινωνική του θέση δεν μπορούσε να εγγυηθεί κοινωνική και οικονομική αποκατάσταση. Έπειτα ακόμη δεν είχε υπηρετήσει καν την πατρίδα. Του υποσχέθηκε λοιπόν να περιμένει. Σε δύο χρόνια θα επέστρεφε πολίτης, θα αναζητούσε μια καλή δουλειά και ύστερα θα τη ζητούσε σε γάμο. Η θητεία πρέπει να ήταν πολύ δύσκολη. Σίγουρα κάποιος στρατηγός θα δυσκόλεψε τη ζωή του ή θα επιμήκυνε ακόμα τα στρατιωτικά του χρόνια. Αν δεν είχε τη θύμησή της θα τρελαινόταν. Αργοπορημένος επέστρεψε και βάλθηκε τώρα να χτίσει μια καλή καριέρα. Όλον αυτόν τον καιρό επικοινωνούσε με την καλή του δια αλληλογραφίας…μα τι λέω! Υπάρχουν τηλέφωνα. Τηλεφωνικώς. Σίγουρα θα επικοινωνούσαν τηλεφωνικώς. Οι κατ΄ ιδίαν συναντήσεις θα ήταν ανεπίτρεπτες, γιατί εντωμεταξύ θα πληροφορήθηκαν οι αυστηροί γονείς της το ειδύλλιο, που καθόλου δεν θα τους άρεσε για το μέλλον της όμορφης θυγατέρας.
-  Μπορώ να έχω ένα ποτήρι νερό; ρώτησε ξαφνικά ο άντρας.
Έκανε να σηκωθεί με τον συνήθη νωχελικό τρόπο. Άπλωσε τα χέρια με ανοιχτές τις παλάμες στο τραπέζι για να σηκώσει το βάρος της. Έπρεπε λοιπόν να βρει και αυτή την καλή δουλειά. Εκεί μάλλον πως έπεσε έξω στους υπολογισμούς του. Αφού κατάφερε να σηκωθεί, έστριψε το σώμα της και το βλέμμα της προς την αντίθετη κατεύθυνση, εκεί που ήταν ο νεροχύτης. Δύο χρόνια επιπλέον τράβηξε αυτή η ιστορία. Έψαχνε συνεχώς, αλλά τίποτε. Και οι κρυφές τους συναντήσεις είχαν αραιώσει πολύ και εκείνη ήταν πολύ απογοητευμένη από την κατάσταση. Σήκωσε το τροφαντό της χέρι και άνοιξε το ντουλάπι. Πήρε ένα ποτήρι και το έβαλε κάτω από τη βρύση. Το νερό άρχισε να τρέχει δροσερό. Όταν βρήκε επιτέλους την ονειρεμένη δουλειά σίγουρα θα στολίστηκε, θα αγόρασε λουλούδια και το δαχτυλίδι των αρραβώνων. Φτάνοντας έξω από το σπίτι της όμως αντίκρισε το παράλογο και άκαρδο θέαμα της παρουσίας της μαζί με κάποιον άλλο, που εκείνη τη στιγμή την σφιχταγκάλιαζε και την φιλούσε. Εκείνος παγωμένος, κινήθηκε προς το μέρος της όταν ο άλλος είχε πια φύγει. Δεν τον είχε δει ακόμη, ήταν στραμμένη προς την πόρτα.
Και καθώς έπεφτε γάργαρο το νερό στο ποτήρι, και καθώς το κλειδί είχε εφαρμόσει και ήταν έτοιμο να υπακούσει στη θέληση της κατόχου του και να κάνει τη στροφή του, ένιωσε ένα βαθύ τσούξιμο να διαπερνά το λαιμό της, από αριστερά προς τα δεξιά και ύστερα το μυαλό της μόνο μιαν εικόνα έφτιαξε· εκείνος να καταθέτει πως το έκανε όχι για να την κλέψει, αλλά για την αγάπη που προδόθηκε. Και πως τη μαχαίρωσε πολλές φορές όχι γιατί το υπέρβαρο σώμα της δεν τον άφησε να φτάσει στην καρδιά της, αλλά γιατί η ζήλεια θόλωσε το λογικό του.
Εκεί μπροστά στο νεροχύτη, άψυχη, θαρρείς πως απέκτησε μιαν ευκινησία και σωριάστηκε μεμιάς στο πάτωμα. Το νερό ξεχείλιζε από το ποτήρι και μόλις είχε ξεκινήσει το ρομάντζο των 9.